همه چی درباره ویروس‌های آنفولانزا !
تاریخ: 3 سال قبل
نویسنده: امیرآباد
آنفولانزا
ویروس‌های
آنفولانزا با ژنوم‌های تک رشته ای RNA ای چند قطعه ای مشخص می‌شوند
که برای همانندسازی به RNA
پلیمراز وابسته به RNA
با منشأ ویروسی نیاز دارند. ساختار خاص ژنوم ویروس آنفولانزا و عملکرد پروتئین های
ویروسی آن رانش آنتی ژنی و جابجایی آنتی ژنی را امکان پذیر می کند. ویروس های
آنفلوآنزا از خانواده ویروس Orthomyxoviridae هستند.
ژنوم
ویروس های آنفولانزا A و
B از هشت قطعه RNA
خطی تک رشته ای تشکیل شده است. ژنوم چند بخشی محصور شده است، هر بخش در یک
نوکلئوکپسید جداگانه، و نوکلئوکپسیدها توسط یک پوشش احاطه شده است.
آنفولانزای
A و B
از عوامل اصلی عفونت تنفسی هستند.
ویروس
های آنفولانزای A بر اساس پروتئین های خاص روی سطح ویروس به
زیرگروه های زیادی طبقه بندی می شوند. همانطور که ویروس های آنفولانزا در گردش
هستند، دچار تغییرات ژنتیکی می شوند که می تواند بر عفونی و شدت آنها تأثیر
بگذارد.
ویروس های آنفولانزا C و
آنفولانزا D تنها هفت قطعه RNA دارند و به نظر نمی رسد که باعث بیماری قابل توجهی در انسان شوند.
با این حال، عفونت های ویروس آنفولانزا C در برخی موارد، به ویژه در کودکان، می تواند باعث بیماری شبه
آنفولانزا و بستری شدن در بیمارستان شود. ویروس آنفولانزای D عمدتاً گاو را تحت تأثیر قرار می دهد و به نظر نمی رسد که انسان
را مبتلا کند.
آنفولانزا
چیست؟
آنفولانزا
یک بیماری تنفسی است که در اثر عفونت با ویروس آنفلوانزای نوع A، B، C یا D
ایجاد می شود. ویروس‌های آنفولانزا عمدتاً از طریق قطرات معلق در هوا که هنگام
صحبت، سرفه یا عطسه منتشر می‌شوند، در بین افراد پخش می‌شوند.
آنفولانزای
A و آنفلوانزای B
تنها انواع آنفولانزا هستند که می توانند باعث اپیدمی آنفولانزای فصلی شوند.
آنفولانزا
یک بیماری شایع است که تصور می شود در هر سال حدود 8 درصد از افراد را مبتلا می
کند. ویروس‌های آنفولانزا در ماه‌های سردتر بیشتر پخش می‌شوند و می‌توانند منجر به
اپیدمی‌های فصلی محلی شوند.
علایم
آنفولانزا
علائم
رایج آنفولانزا عبارتند از:
· خستگی
· گرفتگی بینی
· سرفه
· سردرد
· گلو درد
· بدن درد
· لرز
· تب
· استفراغ یا اسهال که در کودکان شایع تر است
برخی
از افراد علائم شدیدی را تجربه می کنند که می تواند شامل موارد زیر باشد:
· درد قفسه سینه
· تنگی نفس
· درد شدید
· ضعف شدید
· تب بالا
· تشنج
· سرگیجه شدید
· از دست دادن هوشیاری
فردی
که علائم شدیدی را تجربه می کند باید تحت مراقبت های پزشکی قرار گیرد.
برای
اکثر افراد، علائم آنفولانزا خفیف و کوتاه مدت است. با این حال، در برخی دیگر،
آنفولانزا می تواند عوارض تهدید کننده زندگی ایجاد کند. کودکان، سالمندان، زنان
باردار و افرادی که دارای مشکلات پزشکی خاص هستند، در معرض خطر بالاتری از عوارض
جدی ناشی از عفونت ویروس آنفولانزا هستند.
شیوع
به
گفته محققان، ویروس های آنفولانزای A عامل حدود 75 درصد موارد
تایید شده آنفولانزا هستند، در حالی که موارد ابتلا به ویروس های آنفولانزای B حدود 25 درصد موارد تایید شده هستند.
شدت
برای
فردی که به طور کلی سالم است، آنفولانزا به طور معمول خطرناک نیست. با این حال، می
تواند به شدت گروه خاصی از افراد را تحت تاثیر قرار دهد، که به محض مشکوک شدن به
علائم آنفولانزا باید به پزشک مراجعه کنند.
کسانی
که بیشتر در معرض خطر ابتلا به عوارض آنفولانزا هستند عبارتند از:
· زنانی که باردار هستند
· افراد مبتلا به بیماری های مزمن خاص
· کودکان کمتر از 5 سال
· بزرگسالان 65 سال یا بیشتر
بسیاری
از مردم معتقدند که آنفولانزای A
شدیدتر از آنفولانزای B
است. با این حال، همیشه اینطور نیست.
جلوگیری
موارد
زیر می تواند به جلوگیری از ابتلا یا انتشار آنفولانزا در فرد کمک کند:
· محدود کردن تماس با افراد بیمار
· در هنگام بیماری در خانه ماندن
· پوشاندن بینی و دهان هنگام عطسه یا سرفه
· شستن مرتب دست ها
· ضدعفونی کردن سطوحی که ممکن است حاوی میکروب
آنفولانزا باشد
· از دست زدن به چشم ها، بینی و دهان خودداری
کنید
· استفاده از ماسک هنگام خروج از خانه
· بهترین روش پیشگیری، دریافت واکسن آنفولانزا
در هر سال است. واکسن آنفولانزا می تواند به صورت تزریقی یا اسپری بینی باشد.
طبق
یک مطالعه در سال 2017، این واکسن ممکن است خطر مرگ و میر در بیمارستان ناشی از
آنفولانزا را کاهش دهد، از بستری شدن در بخش مراقبت های ویژه در بیمارستان جلوگیری
کند و مدت اقامت در بیمارستان مرتبط را کاهش دهد.
واکسن
آنفولانزا هر ساله بر اساس سویه‌های ویروس آنفولانزا ساخته می‌شود که انتظار می‌رود
در ماه‌های سردتر به طور گسترده در گردش باشند. واکسیناسیون می تواند تاثیر
آنفولانزا را کاهش دهد اما 100٪ موثر نیست. در نتیجه، تشخیص و درمان آنفولانزا می
تواند برای بسیاری از افراد مهم باشد.
انواع
آزمایش آنفولانزا
اولین
قدم در تشخیص آنفولانزا تقریباً همیشه یک معاینه فیزیکی است که شامل بررسی علائم
فعال شبه آنفلوانزا می شود. در طول اپیدمی های آنفولانزای فصلی، ممکن است برای
تشخیص آنفولانزا به آزمایش های اضافی فراتر از معاینه فیزیکی نیاز نباشد.
هنگامی
که آزمایشات دیگری مورد نیاز است، آنها بر شناسایی علائم عفونت آنفولانزا تمرکز می
کنند. چندین آزمایش مختلف وجود دارد که می تواند وجود ویروس آنفولانزا را بررسی
کند. انتخاب اینکه کدام آزمایش تجویز شود به هدف آزمایش، سرعت مورد نیاز بودن
نتایج، در دسترس بودن آزمایش و قابلیت های آزمایشگاهی بستگی دارد.
آزمایش
آنتی ژن: آزمایش های آنتی ژن از نمونه ای از دستگاه
تنفسی استفاده می کنند و آنتی ژن های ویروس آنفولانزا را جستجو می کنند. آنتی ژن
ها روی سطح ویروس وجود دارند و باعث ایجاد پاسخ ایمنی می شوند. وجود آنتی ژن های
آنفلوانزا می تواند نشانه ای از عفونت فعال آنفولانزا باشد.
آزمایش
مولکولی : آزمایشات
مولکولی آنفولانزا به دنبال آثاری از مواد ژنتیکی یا DNA از ویروس آنفولانزا در نمونه‌ای از دستگاه تنفسی شما هستند. اینها
همچنین ممکن است آزمایش‌های تقویت اسید نوکلئیک (NAATs) نامیده شوند یا با روش‌های آزمایشگاهی خاصی مانند واکنش زنجیره‌ای
پلیمراز رونویسی معکوس (RT-PCR) انجام
شود.
کامنت بزارید
کامنت ها